Δημοσιεύθηκε από την Vicky Koutri
"Χθες το βράδυ είχα την τύχη να παρακολουθήσω την τραγωδία "Αντιγόνη" του Σοφοκλή στο 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ με πρωταγωνιστές την μαθητική ομάδα του Γυμνασίου και Γενικού Λυκείου Βροντάδου, έχουσα την διδασκαλία-γενική επιμέλεια της παράστασης η Στέλλας Τσιροπινά (φιλόλογος-υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων Δ.Δ.Ε. Χίου) σε συνεργασία της τοπικής ομάδας εκπαιδευτών Αντώνης Νικολάου, Διευθυντής Γυμνασίου Βροντάδου,
Μαρία Σαλαμπάση, Ασπασία Φαφαλιού, φιλόλογοι (Γυμνάσιο Βροντάδου) Αναστασία Σταμούλου, φιλόλογος (ΓΕ.Λ. Βροντάδου).
Και τονίζω ότι είχα την τύχη να παραβρεθώ γιατί θεωρώ ότι υποστηρίζοντας με την παρουσία μας μία ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου - πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η ομάδα είναι μαθητική- στηρίζουμε κάθε προσπάθεια για πολιτισμό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Όταν δε διαπιστώνεις ότι αυτή η προσπάθεια δεν διαφέρει σε τίποτα με άλλες επαγγελματικές- θεατρικές δράσεις, τότε αποκομίζεις εκ βαθέων την ικανοποίηση ότι υπάρχει ακόμα εκείνο το "φίλτρο" ή αλλιώς "σπίθα" που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να παράγεις εποικοδομητικό και πλούσιο ψυχικό θέαμα. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό για τους καιρούς που διανύουμε που το ήθος σε "διαφορετικά" θεάματα έχει πάρει άλλο δρόμο.
Για την ιστορία θα πω ότι η "Αντιγόνη" του Σοφοκλή είναι μία τραγωδία που περιγράφει όχι μόνο ένα αρχαίο λογοτεχνικό και πολυσυζητημένο κείμενο που αποτελεί μύθο από τα βάθη των αιώνων αλλά εκφράζει ιστορικό "υλικό" στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Σχετικά με αυτό το "υλικό" κληρονομιά και κληροδότημα οι αρχαίοι τραγωδοί ήταν διορατικοί.
Επί του έργου: Ζώντας το δίλημμα μιας ηθικής καταστροφής και "επιπλέοντας" ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο αντιλαμβανόμαστε το αδιέξοδο μεταξύ των γραπτών νόμων που αποτελούν την εξουσία έναντι των άλλων, των άγραφων που αποτελούν την ηθική συνείδηση. (Εμείς οι θεατές καλούμαστε να ακολουθήσουμε την όποια εκδοχή εκφράζει τους προβληματισμούς της εσωτερικότητας μας).
Ο Κρέων ακολουθεί τους γραπτούς νόμους της πολιτικής ηθικής Αρετής και η Αντιγόνη τους άγραφους ηθικούς νόμους της συνείδησής της. Κάπου εκεί η σύγκρουση κορυφώνεται μοιραία, το πεπρωμένο γίνεται το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στον γνωστό τραγικό επίλογο, με την μαχόμενη ηρωίδα να θανατώνεται άδικα
λόγω του ότι εμμένει συνειδητά στους νόμους της καρδιάς της που βασίζονται μόνο στην αγάπη.
"Έρως ανίκατε μάχαν":
Έρωτα που ανήκεις στη μάχη.
Γιατί ο έρωτας ξεπερνά τους ανθρώπινους νόμους. Τα θέλει όλα η τίποτα.
Επανέρχομαι κάπου εδώ στο χθεσινό βράδυ και στο θέαμα που απόλαυσα στο προαύλιο το οποίο είχε μεταμορφωθεί επιτυχώς σε Θεατρική Σκηνή.
Τα παιδιά μέσω των ρόλων τους μετέδωσαν τη "φλόγα" που διαθέτουν στην ψυχή τους. Ερμήνευσαν ενώπιον μας ένα δύσκολο θεατρικό εκχείρημα και τα κατάφεραν.
Μας πρόσφεραν ένα θέαμα που θα το ζήλευαν και οι πιο έμπειροι θεατρικοί παράγοντες. Μας καθήλωσαν κυριολεκτικά.
Οχι μόνο με την ερμηνεία, την έκφραση του λόγου και την πειθαρχημένη κινησιολογία τους επί σκηνής αλλά και από τις αισθητικές λεπτομέρειες όλων των πραγμάτων που παρατήρησα να συντελούν στην παράσταση αυτή. Λέγοντας λεπτομέρειες εννοώ τα υπέροχα κοστούμια που θροΐζονταν με το αεράκι, τους προβολείς που με την εναλλαγή τους διάλεγαν να τονίσουν με σωστό χρώμα την σοβαρότητα της εκάστοτε σκηνής (με αποκορύφωμα τον κόκκινο εφέ την στιγμή του θανάτου), τα κοντάρια του Χορού που εναποθετήθηκαν επί του εδάφους σχηματίζοντας συμμετρίες, η μουσική υπόκρουση (Μ.Χατζηδάκις).
Εύγε στους κόπους των παιδιών, εύγε στους καθηγητές, εύγε σε όλους όσους συμβούλευσαν, καθοδήγησαν και βοήθησαν για να υλοποιηθεί αυτό το συγκινητικό αποτέλεσμα.
Συγχαρητήρια στην ψυχή της παράστασης Stella Tsiropina.
Και την ευχαριστώ από καρδιάς για
την τιμή που μου έκανε στο να με προσκαλέσει σε αυτήν την υπέροχη -καθόλα- παράσταση. Την ευχαριστώ επίσης για το υπέροχο έντυπο που μου πρόσφερε.
Θα έχω να θυμάμαι..
Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ είναι λίγο στην προσπάθεια όλων των παιδιών. Με συγκίνησαν. Θα μπορούσα να πω ότι στάθηκαν θεατρικά άψογα και αντάξια των ρόλων τους. Θα μπορούσα επίσης να πω ότι σε κάποια από αυτά "διέκρινα" εκείνο το "μικρόβιο" να υποβόσκει, το οποίο μετά σιγουριάς θα πάρει σάρκα και οστά κάποια στιγμή στο μέλλον.
Εδώ θα είμαστε.
Μαρία Σαλαμπάση, Ασπασία Φαφαλιού, φιλόλογοι (Γυμνάσιο Βροντάδου) Αναστασία Σταμούλου, φιλόλογος (ΓΕ.Λ. Βροντάδου).
Και τονίζω ότι είχα την τύχη να παραβρεθώ γιατί θεωρώ ότι υποστηρίζοντας με την παρουσία μας μία ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου - πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η ομάδα είναι μαθητική- στηρίζουμε κάθε προσπάθεια για πολιτισμό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Όταν δε διαπιστώνεις ότι αυτή η προσπάθεια δεν διαφέρει σε τίποτα με άλλες επαγγελματικές- θεατρικές δράσεις, τότε αποκομίζεις εκ βαθέων την ικανοποίηση ότι υπάρχει ακόμα εκείνο το "φίλτρο" ή αλλιώς "σπίθα" που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να παράγεις εποικοδομητικό και πλούσιο ψυχικό θέαμα. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό για τους καιρούς που διανύουμε που το ήθος σε "διαφορετικά" θεάματα έχει πάρει άλλο δρόμο.
Για την ιστορία θα πω ότι η "Αντιγόνη" του Σοφοκλή είναι μία τραγωδία που περιγράφει όχι μόνο ένα αρχαίο λογοτεχνικό και πολυσυζητημένο κείμενο που αποτελεί μύθο από τα βάθη των αιώνων αλλά εκφράζει ιστορικό "υλικό" στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Σχετικά με αυτό το "υλικό" κληρονομιά και κληροδότημα οι αρχαίοι τραγωδοί ήταν διορατικοί.
Επί του έργου: Ζώντας το δίλημμα μιας ηθικής καταστροφής και "επιπλέοντας" ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο αντιλαμβανόμαστε το αδιέξοδο μεταξύ των γραπτών νόμων που αποτελούν την εξουσία έναντι των άλλων, των άγραφων που αποτελούν την ηθική συνείδηση. (Εμείς οι θεατές καλούμαστε να ακολουθήσουμε την όποια εκδοχή εκφράζει τους προβληματισμούς της εσωτερικότητας μας).
Ο Κρέων ακολουθεί τους γραπτούς νόμους της πολιτικής ηθικής Αρετής και η Αντιγόνη τους άγραφους ηθικούς νόμους της συνείδησής της. Κάπου εκεί η σύγκρουση κορυφώνεται μοιραία, το πεπρωμένο γίνεται το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στον γνωστό τραγικό επίλογο, με την μαχόμενη ηρωίδα να θανατώνεται άδικα
λόγω του ότι εμμένει συνειδητά στους νόμους της καρδιάς της που βασίζονται μόνο στην αγάπη.
"Έρως ανίκατε μάχαν":
Έρωτα που ανήκεις στη μάχη.
Γιατί ο έρωτας ξεπερνά τους ανθρώπινους νόμους. Τα θέλει όλα η τίποτα.
Επανέρχομαι κάπου εδώ στο χθεσινό βράδυ και στο θέαμα που απόλαυσα στο προαύλιο το οποίο είχε μεταμορφωθεί επιτυχώς σε Θεατρική Σκηνή.
Τα παιδιά μέσω των ρόλων τους μετέδωσαν τη "φλόγα" που διαθέτουν στην ψυχή τους. Ερμήνευσαν ενώπιον μας ένα δύσκολο θεατρικό εκχείρημα και τα κατάφεραν.
Μας πρόσφεραν ένα θέαμα που θα το ζήλευαν και οι πιο έμπειροι θεατρικοί παράγοντες. Μας καθήλωσαν κυριολεκτικά.
Οχι μόνο με την ερμηνεία, την έκφραση του λόγου και την πειθαρχημένη κινησιολογία τους επί σκηνής αλλά και από τις αισθητικές λεπτομέρειες όλων των πραγμάτων που παρατήρησα να συντελούν στην παράσταση αυτή. Λέγοντας λεπτομέρειες εννοώ τα υπέροχα κοστούμια που θροΐζονταν με το αεράκι, τους προβολείς που με την εναλλαγή τους διάλεγαν να τονίσουν με σωστό χρώμα την σοβαρότητα της εκάστοτε σκηνής (με αποκορύφωμα τον κόκκινο εφέ την στιγμή του θανάτου), τα κοντάρια του Χορού που εναποθετήθηκαν επί του εδάφους σχηματίζοντας συμμετρίες, η μουσική υπόκρουση (Μ.Χατζηδάκις).
Εύγε στους κόπους των παιδιών, εύγε στους καθηγητές, εύγε σε όλους όσους συμβούλευσαν, καθοδήγησαν και βοήθησαν για να υλοποιηθεί αυτό το συγκινητικό αποτέλεσμα.
Συγχαρητήρια στην ψυχή της παράστασης Stella Tsiropina.
Και την ευχαριστώ από καρδιάς για
την τιμή που μου έκανε στο να με προσκαλέσει σε αυτήν την υπέροχη -καθόλα- παράσταση. Την ευχαριστώ επίσης για το υπέροχο έντυπο που μου πρόσφερε.
Θα έχω να θυμάμαι..
Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ είναι λίγο στην προσπάθεια όλων των παιδιών. Με συγκίνησαν. Θα μπορούσα να πω ότι στάθηκαν θεατρικά άψογα και αντάξια των ρόλων τους. Θα μπορούσα επίσης να πω ότι σε κάποια από αυτά "διέκρινα" εκείνο το "μικρόβιο" να υποβόσκει, το οποίο μετά σιγουριάς θα πάρει σάρκα και οστά κάποια στιγμή στο μέλλον.
Εδώ θα είμαστε.